ரஷ்யாகாரியோடு காதல்.. பாகம் 2

நடாஷாவும் அவளது அம்மாவும்

எப்படியிருக்கும் எனக்கு!!!!!!!

தொலைபேசி எண்ணை மீண்டும் ஒருமுறை சரி பார்த்தேன் ஆமாம்.. அது சென்னை எண்தான். என்னைத் தவிர வேறு யாருக்கும் நடாஷாவைப் பற்றித் தெரிய வாய்ப்பே இல்லை. நண்பர்களிடம் யாரிடமும் சொல்லவில்லை. எனக்கு உடலெல்லாம் ஒருவித நடுக்கம் உண்டாயிற்று. எங்கள் வீட்டில் இந்த விஷயம் தெரிந்தால் அடி பின்னியெடுத்துவிடுவார்கள்.

சென்னையில் ஒரு விடுதியில் தங்கியிருப்பதாகவும் உடனே என்னை வந்து பார்க்கவேண்டும் என்று சொன்னாள். அவளது குரலை முதல்முறையாகக் கேட்டாலும் நான் பேசிய முதல் வெளிநாட்டுக் காரி நடாஷாதான் (அந்த குரல் எப்படியிருக்கும் என்று வர்ணிக்க இப்பொழுது நினைவிலில்லை.) எனக்கு என்ன செய்வதென்றே தெரியவில்லை. நீ இருக்கும் இடத்திற்கும் எனக்கும் ஐநூறு கி.மீ தூரம்.. ஆதலால் கோவை வந்துவிடு என்று சொன்னேன்.. அதை புரியவைக்க நான் பட்ட பாடு இருக்கே... அதை நீங்களாகவே கற்பனை செய்து கொள்ளுங்கள்.

அடுத்தநாள் சனிக்கிழமை. எப்போது தொலைப்பேசியை பேசிவிட்டு வைத்தேனோ அப்போதிருந்தே அதன் அருகில் அமர்ந்து கொண்டேன். பின்னே.. என் அம்மா எடுத்துவிட்டால்?? (அம்மாவுக்கு இங்கிலிஷ் தெரியாதுங்கறது வேற விஷயம்) நேராக கோவைக்கு வந்தவள் அங்கேயும் ஒரு விடுதி (ஹோட்டல்) எடுத்து தங்கியிருந்தாள். வந்ததும் எனக்கு போன்.. உங்க ஊருக்கே வந்தாச்சு, சீக்கிரம் வா என்று.. (என்னோட திருமுகத்தைப் பார்க்கணும்னு அவ்வளவு அவசரம்) அடித்துப் பிடித்து பேருந்து ஏறி கோவைக்குக் கிளம்பினேன். அவள் முகவரி கொடுத்திருந்த அதே ஹோட்டலுக்கு..

மனதெல்லாம் பக் பக் என்று அடித்துக் கொண்டே இருந்தது. தொண்டை அடைத்துக் கொண்டது. அவள் பேசிய முதல் நாளிலிருந்து நடுக்கமோ நடுக்கம் அப்படியொரு நடுக்கம்.. தேவையில்லாமல் அரட்டை அடித்து மாட்டிக் கொண்டேனே... என்னை ஏமாற்றிவிட்டான் என்று இவள் போலிஸில் புகார் கொடுத்துவிட்டால்??

அந்த விடுதியில் வரவேற்பாளினியிடம், நடாஷா ஃப்ரம் ரஷ்யா என்று விசாரித்து அந்த அறைக்குச் சென்றேன்.... நண்பர்களே... நீங்கள் அந்த சூழ்நிலையைக் கற்பனை செய்து பாருங்கள். எனக்கு அப்ப்டியொன்றும் பெரிய வயதில்லை. பக்குவமும் இல்லை.. அறையைத் திறந்தாள்...

எனக்காகவே காத்திருந்தவளைப் போன்று என்னை அடையாளம் கண்டு கொண்டாள். எனக்கோ பெருத்த சங்கடம்.. ஒரே அறை, இளைஞன் இளைஞி யாராவது தவறாக எண்ணுவார்கள் என்று... சரி, வந்தது வந்துவிட்டோம்... பேசிவிடுவோம்.. நல்ல சிவப்பு பொம்மையைப் போன்று இருந்தாள். முகத்தில் சிறு சிறு வெடிப்புகள்.. என் கண்ணுக்கு நல்ல அழகான பெண்ணாகத்தான் தெரிந்தாள். என்னை வரவேற்த்தாள் (அவர்களது பாஷையில்) மிகச் சரளமாக ஆங்கிலம் பேசினாள். மொழியை லாவகமாக பயன்படுத்துவதைக் கண்டு அரண்டு போய்விட்டேன். ஆனால், நிறைய ஆங்கிலப்படங்கள் பார்த்திருக்கிறேன். இவள் பேசுகிறமாதிரி ஆங்கில வேறு எவரும் பேசியதில்லை.... அவள் பேசியதில் 60 சதம் எனக்குப் புரியவே இல்லை.

அப்படியும் இப்படியும் என்னைத் திருமணம் செய்து கொள்ளும்படிதான் கேட்டுக் கொண்டாள். (அதுமட்டும் புரிஞ்சது!!) எனக்குக் கண்களில் கண்ணீரே வந்துவிட்டது... ஏதோ கேஸ்ல என்னை மாட்டிவிட்டு சென்றுவிடுவாளோ என்று மனம் அடித்துக் கொண்டது. சரி... ஏதாவது சொல்லணுமே...

உன்னைத் திருமணம் செய்ய நான் ஒத்துக் கொள்ளுகிறேன் என்று ஒரே போடு போட்டேன்... (நீங்க நினைக்கறமாதிரி இந்த இடத்தில டூயட் இல்லை!!ஹி ஹி) ஒருவழியாக அவளது ஆங்கிலத்திலிருந்து தப்பித்தேன்... அடுத்தது போட்டாள் ஒரு குண்டு!!! 

இப்பொழுதே விடுதியிலிருந்து என் வீட்டுக்கு வருவதாகச் சொன்னாள்.... ஆஹா... வெச்சுட்டாய்யா ஆப்பு என்று வடிவேல் கணக்காக துள்ளிவிட்டேன்... அப்பறமாக வீடு சரியில்லை, பாதை நொள்ளை என்று சாக்கு, என்னை நம்பு (எல்லாரும் சொல்ற வார்த்தை) என்று சொல்லிவிட்டு அவளைப் பற்றி விசாரித்தேன்..

இந்தியா வந்த காரணத்தைச் சொன்னாள்... ஆனால் எனக்கு என்ன சொன்னாள் என்று ஏறவேயில்லை.. தலையைத் தலையை ஆட்டினேன். பயணிகள் விசாவில் (டூரிஸம்) வந்திருக்கிறாள் என்பது மட்டும் தெரிந்தது. யாருடன் வந்திருக்கிறாள் என்ற விபரங்கள் அவள் சொன்னாளா இல்லை சொல்லவில்லையா என்று தெரியவில்லை... ஹி ஹி...

சரி... இன்னும் ஏதாவது குண்டு பாக்கியிருக்கிறதா???

நான் தான் உங்கள் வீட்டுக்கு வரவில்லை... நீயாவது எங்கள் ஊருக்கு வரலாமே என்று கேட்டுத் தொலைந்தாள்.. நல்லவேளையாக, பாஸ்போர்ட் இல்லை அதனால் வரமுடியாது என்று சொன்னேன்.. பிறகு இந்தியா பற்றியும் பார்க்கவேண்டிய தமிழ்நாட்டுக் கோவில்கள் பற்றியும், முக்கியமாக தாஜ்மகால் பற்றியும் கூறி, நேரம் கிடைத்தால் போய் பார் என்றேன்... இப்படியே அன்று சாயங்காலம் முடிந்துவிட்டது... இனியும் இருப்பது ஆபத்து என்று தோன்றியது. நான் அவளிடம் விடைபெற்றூக் கொண்டு விடிவிடுவென ஊருக்குத் திரும்பினேன்.

அவள் சுமார் ஒருமாதம் கழித்து எனக்கு மடல் அனுப்பினாள்... என்னவோ தெரியவில்லை... அந்த மடலில் காதல் குறித்தெல்லாம் எழுதவில்லை... அப்படியே படிப்படியாக காதல் வேண்டாம் என்று சொல்லிவிட்டாள்... (நம்ம மூஞ்சியப் பார்த்துட்டு வேணாம்னு சொல்லியிருப்பா..) எனக்கு பெருத்த நிம்மதியாக இருந்தது. அவளிடமிருந்து மடல் போக்குவரத்து குறைந்தது.. நாளடைவில் நானும் சுத்தமாக நிறுத்திக் கொண்டேன்... யாருக்கும் தெரியாமல் மறைந்து போனது என்னோடு உண்டான அவளின் காதல்.........

அதில் விட்டதுதான்... அரட்டை அடித்தே ஐந்து வருடங்கள் ஆகின்றன. 

சரி.... இப்பொழுது சில துளிகள்..

1. அவளது புகைப்படம் மட்டுமே என்னிடம் எஞ்சியிருக்கிறது. (முதல் பதிவிலும் இப்பதிவிலும் கொடுத்திருக்கிறேன்)

2. அவள் என்னைவிட வயதில் மூத்தவள்

3. எப்படி, யாருடன் இந்தியா வந்தாள் என்கிற விபரங்கள் எனக்குக் கடைசி வரையிலும் தெரியவில்லை...

4. ஏன் என்னை வேண்டாம் என்று சொன்னாள் என்பதும் புரியவில்லை... 

5. எங்கிருந்தாலும் என்னை முதன்முதலாக காதலித்த நடாஷாவை என்னால் மறக்க முடியவில்லை...

6. துரதிர்ஷ்டவசமாக அவளது கடிதங்கள் அனைத்தும் அழிந்துவிட்டன. தொடர்ந்தாற் போல் நான்கைந்து மாதங்கள் யாஹூவை உபயோகிக்காததால் அவர்கள் அழித்துவிட்டனர்.

7. யாஹூ அக்கவுண்ட் உபயோகப்படுத்தியே மூன்று வருடங்கள் ஆகிவிட்டன.

இந்த அனுபவத்தைப் படித்த அத்தனை நண்பர்களுக்கும் என் நன்றி!!!