செய்வன செய்வோம்

செவிப்படலத்தைக் கிழித்தெறியும் கொடூர கர்ஜனை, சுண்டித் தெறிக்கும் நிறத்திலான காமம் விறைக்கும் கவர்ச்சி நடனங்கள், புத்திக்கு சற்றும் எட்டாத மொழி ஆளுமை, மதுவினுள் முயங்கி அனர்த்தமாகப் பிறழ்ந்துவரும் இசை

ஆங்கிலப்பாடல்களுக்கான நமது உருவம் மேற்படி கூறியதைப் போன்றுதான் பலரின் மனதில் இருந்து வருகிறது. பரவலான இக்கருத்தில் எனக்கு உடன்பாடில்லை. எப்பொருளினும் தேடுபொருளுள்ளது என்பதே என் கருத்து. பாடல்கள், அது சொல்லவரும் உள்ளர்த்தம், அதனுள் பிரித்து நாமெடுக்கும் கருத்து என்று பலவகையான தேடல்களை உள்ளடக்கியது. தமிழிசைப்பாடல்களில் ஓரிரு பாடல்களைத் தவிர்த்து ஏனையவை யாவும் சகிக்க இயலாததாகவும் சலிப்பின் உச்சமாகவும் இருப்பதை மக்கள் எப்படித்தான் பொறுத்துக்கொள்கிறார்கள் என்பதை புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. தமிழ் மொழி எனும் நரம்பு வெறும் சக்கைகளைப் பின்னிக்கொண்டு செல்கிறதோ எனும் உணர்வு ஒவ்வொரு பாடலினிடையேயும் தோணுகிறது. தப்பிப் பிழைப்பது சில பாடல்களின் வரிகள்.

Life for Rent (2003) தொகுப்புக்கு முன்னரே Didoவின் அறிமுகம் Thank you எனும் பாடலில் ஏற்பட்டது. உச்சஸ்தாயில் குதித்து பாடிவிடமுடியாத மென்குரலைப் பெற்றிருந்த அவள், கவர்ச்சி எனும் மாயவலையினுள் வீழ்ந்திடாதவாறு உடற்கட்டையும் வைத்திருந்தாள். டைடோவுக்கு எப்பொழுதும் இந்தியாவின் மீதும் ஒரு தனிப்பட்ட பாசம் இருந்திருக்கிறது. Life for Rent தொகுப்பில் Mary in India எனும் பாடலைப் பாடியிருந்தாள். இப்பொழுது சமீபத்தில் வெளிவந்த Safe Trip Home தொகுப்பில் Let's Do the Things, We Normally do எனும் பாடலில் இந்திய பெண் டாக்ஸி ட்ரைவரின் ஒருநாள் வாழ்வை மையப்படுத்தி பாடியிருப்பது அவள் கொண்டிருக்கும் இந்தியப்பாசத்தின் மடங்கு அதிகரிப்பதாகவே இருக்கிறது.

பரபரப்பாக இயங்கும் இந்திய நகரங்களில் ஒன்றான மும்பை நகரத்தின் காலைப்பொழுதில் டாக்ஸியில் முதல் பயணியைத் தேடுவதாகத் தொடங்கும் இப்பாடலின் முதல் காட்சியே மென்மையாக ரசிக்க வைக்கும் ஹைக்கூ. அந்த பெண் ட்ரைவர் சாலையின் மீதுண்டான கவனத்தையும் குழந்தைகளைக் கட்டித் தவிழமுடியா தவிப்பையும் அடுத்தடுத்த காட்சிகளிலேயே நாம் உணர்ந்து கொள்ளலாம். மும்பை நகரத்தின் சூழல் ஒரு டாக்ஸியின் பின்னிருக்கையில் அமர்ந்து கொள்கிறது. பயணிப்பதற்காக பயணிகள் ஏறுகிறார்கள். அந்த பெண் ஓட்டுனர் எல்லாவிதமான பயணிகளையும் சந்திக்கிறாள். ஒரு பெண் பின்னிருக்கையில் அமர்ந்து கொண்டு பச்சைப் பட்டாணியை உரிக்கும் பொழுது மாநகரத்தின் அவசர சூழ்நிலையை புரிந்து கொள்ள முடிகிறது. அதே பெண், வீட்டுக்குள்கூட நுழையாமல், தன் குழந்தையைச் சுமந்து கொண்டு வேலைக்காகக் காத்திருக்கும் கணவனிடம் குழந்தையைப் பெற்றுக் கொண்டு வேலைக்கு அனுப்புவது, நகரமயமாக்குதலின் இயந்திரத்தனத்தைச் சுட்டிக் காட்டுகிறது. இருவரும் ஒத்து அமர்ந்து குழந்தையைக் கொஞ்சிட நேரம் அமைவதில்லையென வாழ்க்கையின் சூத்திரம் அவர்களுக்குள் எழுதப்பட்டிருக்கிறது.

அந்த பெண் ஓட்டுனர், தான் வழக்கமாகச் செல்லுமிடத்திற்குச் செல்லுகிறாள். உணவு உண்கிறாள். வளையல்களை வாங்குவதற்காக அவள் சில கடைகளை நாடுகிறாள். மீண்டும் பயணம்.

ஒருநாளில் அவள் சந்திக்கும் பயணிகள் எப்படியெல்லாம் இருக்கிறார்கள்.. குடும்பத்துடன் ஒன்றியவராய், குடும்பமே அற்றவராய், தொழில் வளர்ச்சியில் முனைந்து கொண்டிருக்கிறவராய், பணிக்கென குடும்ப சந்தோஷத்தை இழப்பவராய், ஒரு குடிகாரராய், யாருமற்ற தனிமை சிக்கிவிட்டது போன்று கட்டித் தவழும் ஒரு காதல் ஜோடிகளாய் இப்படி எல்லா வகையிலான மனிதர்களையும் அவள் பின்னிருக்கையின் வழியே சந்தித்துக் கொண்டிருக்கிறாள். இரவில் ஒரு முதியவளை இறக்கிவிட்டு அவளைப் பாசத்துடன் பார்க்கும் பார்வையில் அவளின் இன்மையும் ஏக்கமும் வழிகிறது. சட்டென்று தன்னிலை திருந்தியவளாய் பயணத்தைத் தொடருகிறாள். முடிவில் தனது டாக்ஸியையே வீடாக்கி படுத்துறங்குகிறாள்.

பெண்ணின் அரவணைப்பு, ஒரு புறாவின் இறகில் ஒளிந்து கொள்வதற்கு சமமாகிறது என்பதை நாம் வாழ்வில் காண்கிறோம். சென்னையின் ஆட்டோ ஓட்டுநர்களை இந்த பெண் டாக்ஸி ட்ரைவரோடு ஒப்பிடும் பொழுது ஒப்பிடமுடியாத தூரத்திற்கு அப்பால் அவர்கள் விலகி நிற்பதையும், பயணிகளின் மீதான அக்கறையை ஆட்டோ ஓட்டுநர்கள் தவறவிடுவிடுவதையும் காணமுடிகிறது. இப்பாடலின் வழியே டாக்ஸி ட்ரைவரினுள் இயல்பாகவே மிதந்து கிடக்கும் அக்கறைத்தனத்தைக் காணலாம். பயணிகளோடு சந்தோஷத்தைப் பகிர்ந்து கொள்ளும்பொழுது தனது சந்தோஷமெனத் துள்ளுவது, இரவில் தனிமையாக பயணிக்கும் முதியவளை தவிப்போடு பார்ப்பது, தெருவில் சாலையைக் கடந்துசெல்லும் ஒரு சிறுவனைப் பார்த்து சிரிப்பது போன்றவை உதாரணங்களாக்கலாம்.

இப்பாடலின் வழியே வாழ்வின் எல்லா ஆதாரங்களிலும் பெண்மையின் சுவடு இருந்தாகவேண்டும் என்பதை உணர்ந்து கொள்ள முடிகிறது. ஏதோவொரு குறுநகரங்களில் தனிமையை வெறுப்புடன் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் பெண்கள் குறித்த எண்ணங்கள் தொடர்ந்து எழுகின்றன. வாழ்க்கையின் ஒருநாளைய பக்கத்தைத் திருப்பும் சமயங்களில் அந்நாள் எப்படி எழுதப்பட்டிருக்கிறது என்பதை முன்னே ஓடும் மனத்திரை முடிவு செய்வது போலும் இப்பாடல் எனக்குத் தோன்றுகிறது.

பெண் ட்ரைவராக நடித்திருக்கும் ஸஹானா கோஸ்வாமியின் நடிப்பு பாராட்டும்படி இருக்கிறது. குறிப்பாக அவரது கண்கள் ஓரளவு நடித்திருக்கின்றன. பெண் டாக்ஸி ட்ரைவரைப் போன்றே மாறிவிட்ட அவளது அலங்காரம் ரசிக்கவைக்கிறது. பொருத்தமான தேர்வு. பாடல் காட்சிகளைப் பொருத்த மட்டில் டாக்ஸி ட்ரைவரின் ஒருநாள் வாழ்க்கை என்றாலும், பாடல்வரிகள் உணர்த்துவது வேறு என்னவோதான்..

Armored cars and tanks and guns
came to take away our sons
And everybody’s stood behind
The man behind the wire

என்ற வரிகள் Paddy McGuigan எழுதிய ஐரிஷ் இனப்பாடல் "The men behind the wire" என்ற பாடலிலிருந்து கடன்வாங்கி எழுதப்பட்டிருப்பதால் இப்பாடல் டைடோவை சர்ச்சைக்கு உள்ளாகியிருக்கிறது என்றாலும் பாடலின் வெற்றி அதனை மறைத்து நிற்கிறது..

டிடோவுக்கு இப்பாடல் பெரிய வெற்றியைப் பெற்றுத் தந்துவிடவில்லையெனினும் ஒரு இந்தியனாக, இப்பாடல் எனது புலன்களின் தாகத்தைத் தீர்த்துவிட்டதாகவே நினைக்கிறேன்.

சுட்டி : http://www.youtube.com/watch?v=EKR_bYiBf20