ஒழுகியது புவிப்பந்து

மேக விசும்பலால்
கண்ணயற, கடைவானைப் பார்த்தேன்.
துருத்திய மூக்கின் நுனி
குருதி பட்டு சிவந்தது

இடி மீறும் குண்டொலியால்
செவிபிளந்து ஊன் கதறியது
நீல வானக் கதிர்கள் நுழையவொண்ணா
கதிரலைகள் மேவிக் கொண்டிருந்தது.

"ஏ! கடவுளே!
பல்கிப் பெருகிக் கொண்டிருக்கும்
அண்ட மீன்களை ஒருமுறை
இவ்வேழை நோக்கவியலாதா?
நாளுமோர் மீன் முளையும்
நானும் போய் நுழையவியலாதா?"

நீட்டிய உயிர்க்கிளை மீதொரு
நாட்டிய விழி புதைய
விண்ணுலகன் நாவில் பிரிந்து
எச்சில் ஊறியது என்னுள்
செவிப் பறைகள் அறைந்து கொண்டது.
செல்க! செல்க! மானிடனே செல்கவே!

புவிக் கோளம் தாண்டி
அக்கினியில்லா மீன்களைத்
துண்டிக்கச் சென்றேன்
என்னில்லப் புறாவின் சிறகெடுத்து.
சாந்தமில்லா மீன்கள் வீணிலெதற்கு?

"மூளை சிறுத்த ஆறறிவுயிர்
ஈங்கில்லை மானிட!
உயிர் முளைத்தால் நாளை வருக,
அன்றி, இன்று போ" வென்றது அது.

பிரபஞ்ச மூலை வரை
நானறிந்தேன் புற்களுமில்லை
மூச்சிறைத்தே உயிர் கொல்லும்
மானிடனுமில்லை யென
இல்லம் திரும்புகையில்,
அதற்குள்
உருக்குலைந்து ஒழுகிக் கொண்டிருந்தது
புவிப்பந்து.